ബാധ്യതയുടെ ചുളിവു വീഴാത്ത കടലാസു കഷ്ണം
പ്രണയത്തിന്റെ കുളമ്പടി
അടുത്തപ്പോള്
വെളുത്തവന്റെ കറുത്ത
ഹൃദയം പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു...
അത്,
മരണത്തിന്റെ മണി ഒച്ചയാണെന്ന്
എന്നിട്ടും,
പ്രണയമരണങ്ങളെ തിന്നു മടുത്ത അവന്
കറുത്തവളുടെ വെളുത്ത
ഹൃദയത്തോട് ആര്ത്തി ആയിരുന്നു......
എന്റെ പ്രണയത്തിന്റെ മരം...
നീ ചുവടെ വെട്ടിയിട്ടും...
പൂവാകയായി പൂത്തു തളിര്ത്ത്
ചുവന്ന് ജ്വലിച്ച്...
വേര് അറുക്കുവാന്
നിനക്ക് ആവില്ല...
എനിക്കും..!
ഈ ഇരുട്ടില് ഞാന് ഒറ്റയല്ല
ഒറ്റയ്ക്ക് കൂട്ടായി ഒരുപാടോര്മ്മകള്..
ഈ തീരത്ത് ഞാന് ഒറ്റയല്ല
ഒറ്റയ്ക്ക് കൂട്ടായി ഒന്നിനു മീതെ തിരമാലകള്..
ഈ മഴയില് ഞാന് ഒറ്റയല്ല
ഒറ്റയ്ക്ക് കൂട്ടായി സ്ഫടിക നൂലുകള്..
ഒടുവില് ഞാനറിയുന്നു
ഒറ്റയവാനും ഒരു കൂട്ടുവേണം...
ഹൃദയത്തില് പൂക്കാലം ഒളിപ്പിച്ച്
നിഴലിന്റെ ഇടവഴികളില്
കാലം തെറ്റി പെയ്ത മഴയാണു നീ...
ആടിത്തിമിര്ത്തു പെയ്ത
മഴയ്ക്കൊടുവിലാണ് ഞാനറിഞ്ഞത്
ഞാനറിയാത്ത പല ശരികളും
ഈ ലോകത്തുണ്ടെന്ന്...
വിരലില് നിന്ന് നഖം
പറിച്ചെടുക്കും പോലെ
നീ നിന്റെ ഹൃദയം
എന്റെതില് നിന്ന്
പറിച്ചെടുക്കുന്നു...
ഹൃദയം കലങ്ങിമറിഞൊഴികിയിട്ടും
പ്രണയ പരല് മീനുകള്
തെളിവെള്ളത്തിലെന്നപോലെ
ശാന്തം... സൗമ്യം...
നീ കൈക്കുമ്പിളില് എത്ര
അമര്ത്തിപ്പിടിച്ചിട്ടും
വിരല്ത്തുമ്പിലൂടെ ഇറ്റിറ്റ് ഞാന്...
പക്ഷെ...
നിന്റെ കാലടികളിലേക്കാണ്
ഞാന് വീഴുന്നതെന്ന്
നീ മറക്കുന്നതാണെന്റെ മരണം....
ഒരു ഇലയനക്കം പോലും ചിലപ്പോള്
കൊടും കാറ്റിനേക്കാള് പേടിപ്പെടുത്താം
ഒരുപക്ഷെ... ദൂരം നമുക്കിടയില്
അകലം തീര്ക്കാം
അനിവാര്യമായ വേര്പാടിന്റെ
മരംകോച്ചുന്ന തണുപ്പ്
കലഹത്തിന്റെ ഇളം വെയിലായി മാറാം..
എങ്കിലും...
സമയസൂചികയോട് പൊരുത്തപ്പെടാന്
എനിക്കിനിയും സമയം വേണം....